Yazdığım kitabın devamı... LİNK :
Yıl 1993, şehrin en işlek yeri. Her zamanki büyükler iş yerine, işi olmayanlar iş aramaya, çocuklar ise ya okula yada yollara oyun oynamaya düşerdi.
Kod:
http://www.wattpad.com/93450232-teodor%27un-gizemli-d%C3%BCnyas%C4%B1-b%C3%B6l%C3%BCm-1-yetim-haneYıl 1993, şehrin en işlek yeri. Her zamanki büyükler iş yerine, işi olmayanlar iş aramaya, çocuklar ise ya okula yada yollara oyun oynamaya düşerdi.
Ben ise yine yetim yurdun dayım. Annemin ve babamın kim olduğunu bilmiyordum. Sanırım 8 yaşındayken annemi bir kalp krizi sonucu kaybettim. Babamı ise görmedim, daha doğrusu göremedim. Söylentilere göre beni açlıktan dolayı baygın bir şekilde evde görmüşler. Annemi ise evimizin iki sokak ötedeki çarşı pazarında baygın bir şekilde bulmuşlar. Fakir bir şekilde büyüdüm...
Annem, pazar sonrası pazarcıların yere attıkları sebze, meyve artıklarını poşete koyar, eve getirir, yıkayıp yerdik. Tatları güzel olmasa da yemek zorundaydık. O gün annem geri gelmemişti. Mahalle sakinleri, gecenin bir vaktinde annemi baygın bir şekilde bulmuşlar. Hastaneye götürmüşler, fakat durum olumsuzdu. O gün annemi kaybettik. Beni de yetim çocukların yetiştirildiği yurda götürdüler...
İşte o an gelmişti. Yurda girdim, korkulu gözlerle etrafa baktım. Herkesten korkuyordum. Aslında buradaki her çocuk benim gibiydi. Hepsi birer yetimdi. Güvensizlik duygusu içinde ilk adımımı attım. Bu sırada sırtıma birisi dokundu. Arkama baktım ve yaşlı bir kadın işaret parmağıyla hemen ilerideki demiri pas tutmuş yatağı gösterdi.
Ve bana şöyle dedi;
- "Bak Teodor, hemen şuradaki yatak artık senin. Kimseden korkma, çekinme. Buradaki herkes senin gibi birer çocuk, hepsi birer yetim. Senin her zaman arkandayım. Bir sorunun olduğu zaman, canın sıkıldığı zaman yanıma gelebilirsin." dedi, yaşlı kadın.
Korkulu gözlerle tamam dercesine kafamı salladım.
Yaşlı kadın yüzüme bakarak gülümsedi, ve bana;
-"Hadi Teodor, ne duruyorsun. Bugün çok yorulmuşsun belli. Koş yatağına." dedi.
Sessiz bir şekilde yavaşça yatağıma doğru gittim.
Gerçekten çok yorulmuştum. Günün yorgunluğunu en iyi bu şekilde atabilirdim. Biraz etrafa göz attım. Herkes yatmıştı. Ne kadar yorulsam da uykum gelmiyordu. Hayatınızın en büyük parçasını kaybedince ister istemez benim durumumu anlarsınız. Hiç akrabam, tanıdığım, hiç bir kimsem yok. Tek geldim, tek gideceğim. Küçük bir esnemeden sonra gözüm kapandı.
Bu sırada gözüm yavaşça kapandı, ve yattım...
