Hiç kimse istediği hayatı yaşamıyor ne yazık ki.Hayat gerçekten de bazen bunaltıcı bazen eğlenceli olabiliyor.Bu bir gün de söylenecek bir şeyde değil bir gün gelir çok sevinirsiniz bir gün gelir hayattan nefret edersiniz.
Üstteki yorumun ilk cümlesine aynen katılıyor ve ekliyorum: İnsanlar hiçbir zaman yaşadıkları hayattan tatmin olmayacaklar.
Altta yazdıklarımı okumadan önce küçük bir not: İnsanlara böyle bir soru sorarsan istisnasız istedikleri hayatı seçeceklerdir.
Şöyle bir şey var; tüm dünyada hakim olan bir sistem var. İnsanların istedikleri hayatı seçmelerine değil de onlara dayatılan hayatlar arasında seçim yapmalarına dayalı bir sistem.
Fakat neredeyse kimse, sisteme karşı çıkmıyor. Neden? Çünkü yeteri kadar istemiyorlar. İstenilen hayatı yaşamak istemiyorlar çünkü istedikleri hayatı yaşamak için yapacakları şeylere özgüvenleri yok.
Kimse yaşadığı hayatı sevmez. Çünkü insanlar bir süre sonra, yaşadıkları hayattan sıkılırlar ve farklı bir hayat yaşamak isterler. Sonrasında değişirler, fakat yaşadıkları yine istedikleri hayat değildir. Bu bir kısır döngüdür. İnsanlar hiçbir zaman tatmin olmazlar. Bu kısır döngüyü durdurabilenler de; ya intihar etmiştir, ya da ecelleri gelmiştir.
atakaj
"I am constantly torn between killing myself or everyone around me."
Düşüncemizi belirtsek bile bu hayatı seve-seve yada seve-seve yaşayacağız. Birçok insan istediği hayatı hayal ediyor ancak insan ne kadar istediği olsada tatmin olmaz. Doğuştan hayatımızı seçemiyoruz, bazı şeyler bizim hayatımıza yön veriyor. Daha anlatılır ancak uzatmaya gerek yok :P
Zaten şuanda zorunlu hayat yaşamıyor muyuz? Kim istediği hayatı yaşıyor ki? Örnek verelim hemen; çalışmazsan, para kazanmazsan hayatta kalamassın ve bu da zorunlu hayat işte. İstediğimiz bir hayat olsa idi istediğimizi yapar, gezer tozar, aklımıza en mantıklı gelenleri yapmaya çalışırdık. Bu hayatta çalışıp para kazanmazsan ileri de istediğin hayatı da yaşamazsın.
Herkes istediği hayatı yaşamak istiyor. Fakat, o hayatın temellerini atacak özgüvene, iradeye, hevese sahip değiller/değiliz. Atakan hocamın dediği gibi; İstediğimiz hayatı yeterince istemiyoruz. Aslında her şey bizim elimizde. Tam anlamıyla istesek, başarabiliriz. Şöyle bir söz vardır: "Emeksiz yemek olmaz.".
Cevabı gayet basit olan soru. İstediğimiz hayat zaten bir ideadır. Onu yaşamıyoruzdur. İnsan hayat boyu ona ulaşmak ve hatta onu geçmek için çabalar, çabalamayan kendisine dayatılan hayatı yaşamayı tercih etmektedir.
Çeviri ödevlerimden, çevirdiğim ve bununla ilgili olan bir metni paylaşıyorum, kontrol etmedim bazı hatalar olabilir:
Kod:
William Kamkwamba’nın kız kardeşleri her gece, daha iyi bir gelecek umuduyla okumak ve çalışmak için bir gaz lambasının loş ışığı altında toplanırlardı. Bu, kardeşlerinin yalnızca 14 yaşındayken, Malawi, Afrika’daki köyüne elektriği getiren yel değirmenleri inşa etmeden önceydi. Şimdi bu kendi kendini eğitmiş mucit hedefini çok daha yükseğe çıkarıyor, tüm ülkesini aydınlatmayı amaçlıyor! Bunların hepsi 2001’de Malawi’de hiç yemek bulunmazken 10 bin insanın açlıktan ölümüne neden olan kıtlıkla başladı. William’ın ailesi her gün sadece bir öğün yemekle hayatta kaldı, ancak William’ın yıllık $80 olan eğitim ücretini karşılayabilecek paraları yoktu. Okuldan atıldı, bırakmayı reddetti ve eğitimini küçük yerel kütüphanedeki ders kitaplarıyla sürdürdü. Buradan elektrik ve motor hakkında her şeyi öğrendi, ancak aslında ona tam anlamıyla hayal gücünü kazandıran bir kitabın kapağıydı. Kapak ona yel değirmenlerini gösterdi. “Bir rüzgar değirmeniyle, tüm Malawi’yle saat yedide yatağa gitmek yerine gece okumak için uyanık kalabilirdim.” William farkına vardı ki, “Sonunda kendimizi karanlık ve açlık sorunlarından kurtardık.”
William eski bir bisikletten ve traktörlerin hurdalık metallerinden bir yapı inşa etti. Kendisinin deli olduğu düşünen diğer köylüleri dinlemeyerek (annesi dahil), 2 aydan fazla bir sürede 4 küçük lambaya enerji sağlayabilen 5 metre yüksekliğinde bir rüzgar gülü yapabilmişti. Nüfusun sadece %2’sinin elektriğe erişebildiği bir ülkede, bu mucize gibiydi! Her yerden köylüler “elektrik rüzgarı” görmeye gelmişlerdi. Babasının ekinini sulamasına yardımcı olan başka bir yel değirmenin eklenmesiyle, William, köyünü tamamen kendi başına yenilenebilir enerji kaynağına dönüştürüyordu.
Yel değirmenleri inşa eden çocuğun haberleri bloglar ve gazate yazıları arasında yayılmıştı. Amerikan gazeteci Bryan Mealer, William’ın yaptıklarını duyunca 5 yılını Afrika’da geçirdi. Bunun kesinlikle beklediği hikaye olduğunu biliyordu ve 2009’da, The Boy Who Harnessed the Wind yayınlandı. Sonrasında, etkili insanlar William’ın ülkenin gerçek bir değeri olduğunu görmeye başladı ve çok geçmeden, konferanslarda konuşmaya davet edildi. Hakkında yapılmış belgeselleri vardı ve yurtdışındaki üniversiteler ona burs teklif ediyorlardı.
William şu an Amerika’da bir lisans için okuyor, ancak kendisi köyüne yardım edecek daha çok fikirle evine dönmeyi planlıyor. Cömert bağışlar sayesinde, artık Masitala’nın temiz içme suyu ve güneş panelleri var. William ayrıca eski okulu için yel değirmenlerinden enerji alan laptoplarla donatılmış yeni sınıflar inşa etme projesini bitirdi. Buna rağmen hala annesi hakkında endişeli: “Yakacak odun sorununu çözemedim. Her gün, annemin aileye yemek pişirmek için 3 saat yürüyüp odun toplamaktan başka çaresi yok.” Her gün daha da uzayan bir yürüyüş bu, çünkü Malawi yasadışı ağaç kesiminden yaklaşık 500 km kare orman kaybediyor. Alüminyum folyodan yapılmış ocaklarla yapılan deneyler henüz istenilen sonucu vermedi, ve William daha çok uygulamalı bir metoda yöneldi – daha çok ağaç dikmek.
William Kamkwamba’nın her şey için henüz bir çözümü olmayabilir ancak kendisi bir insan daha iyi bir dünya istediğinde bütün bu kazanılabilenlerin parlak bir örneği.
